Joan Campion w męskim świecie

Rzadko w męskim świecie gości jako reżyser kobieta. Na szczęście, jeśli już kobieta w tym męskim gronie się znajdzie to jest wybitna. Tak jak nowozelandzka reżyser Joan Campion. Dla większości z nas jest osobą, które wyreżyserowała genialny „Fortepian”, ale już przed jego nakręceniem miała sporo ciekawych osiągnięć. Na początku zajęła się filmami krótkometrażowymi. Za jeden z nich otrzymała nagrodę w Cannes. Potem były już filmy pełnometrażowe. Bardzo dobrą produkcją okazało się dzieło „Anioł przy moim stole”, w którym Campion opowiada historię pewnej pisarki od lat młodości aż po starość. Oparty na życiu jednej z pisarek nowozelandzkich, opowiada trudną historię dojrzewania do życiowej mądrości i pisarstwa. Ten zresztą film umożliwił Campion nakręcenie chyba do tej pory jej najlepszego filmu, czyli „Fortepianu”. Po raz kolejny reżyserka sięga po obraz silnej kobiety, uwikłanej w konwenanse. Ada, bohaterka filmu, przybywa z nieślubną córką do Nowej Zelandii. Najważniejszym przedmiotem w jej życiu jest fortepian, który przywozi ze sobą z Anglii. Jest on dla niej niezbędny, bo nie tylko jest symbolem kultury, w której żyła, ale też jest instrumentem, za pomocą którego się wypowiada. Kiedy jej korespondencyjny mąż postanawia fortepian zostawić na plaży, już wiadomo, że z tego małżeństwa nic nie będzie. Stewart usiłuje nagiąć rzeczywistość do swoich naiwnych oczekiwań, że miłości można się nauczyć i wszystko będzie tak, jak sobie wymyślił. Ada, mimo że tak pozornie konwencjonalna, jest zdolna do ogromnej namiętności. Widać to w momencie, kiedy gra. Ową namiętność dostrzega znajomy jej męża Baines, żyjący na pograniczu kultury i pierwotnej kultury. Fortepian, który kupuje od męża Ady, a potem próbuje go sprzedać Adzie – staje się wyzwolicielem namiętności w nich obojgu. Bowiem Ada jest namiętna i nieokiełznana. Dla miłości jest gotowa zrezygnować ze sztywnego gorsetu konwenansów. Baines okazuje się na tyle silnym mężczyzną, że potrafi tą szaloną kobietę zrozumieć. Córka Ady, która początkowo była najlepszą przyjaciółką matki – zdradza ją. Ona potrzebuje gdzieś należeć. Postanawia stworzyć swój świata właśnie w domu Howarda i jego sióstr. Nie chce, by matka pokazała swoją prawdziwą naturę, bo to przeszkadza w jej planach. Namiętności bohaterów współgrają z nieokiełznaną przyrodą. Campion zawsze kreuje postacie silnych kobiet, ukrywających się pod maskami. Podobnie było w jej kolejnym filmie „Portret damy”. Aktorki, z którymi współpracowała podkreślają, że potrafi wydobyć z nich niezależność. Grały u niej Meg Ryan, Holly Hunter, Nicol Kidman.